Świerk serbski (Picea omorika ) – gatunek drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae).
Biologia i Ekologia: Świerk serbski jest gatunkiem endemicznym charakterystycznym dla górskich terenów zachodniej Serbii i wschodniej Bośni. Drzewo odkrył w 1875 roku w górach Tara serbski botanik Josif Pančić. Drzewo jednopienne, wiatropylne. Kwitnie od kwietnia do maja. Szyszki dojrzewają w 6-7 miesiącu od zapylenia. Posiada niewielkie wymagania klimatyczne i glebowe. Rośnie w lasach górskich na glebach płytkich, stosunkowo suchych i ciepłych latem do 1800 m n.p.m. Tworzy lasy mieszane z bukiem, kasztanowcem, jodłą i sosną czarną. Wśród wszystkich dotychczas zbadanych gatunków świerk serbski jest uważany za jedną z form najbardziej odpornych na zanieczyszczenia przemysłowe, a szczególnie na kwaśne deszcze.
Morfologia:
Pokrój
Korona stożkowata, ale bardzo wąska, prawie kolumnowa o spiczastym wierzchołku.
Osiąga wysokość 25-30 m, wyjątkowo 40 m. Średnica pnia do 1 m. Kora pomarańczowobrązowa lub miedziana, spękana na nieregularne lub kwadratowe płaty.
Krótkie (10-20 mm), zaostrzone igły, wyraźnie spłaszczone, zielone z wierzchu z dwoma białymi paskami od spodu. Na młodych pędach ułożone równomiernie dookoła, na starszych gałęziach układają się w boczne rzędy. Utrzymują się na drzewie nawet do 10 lat.
Kwiaty żeńskie purpurowofioletowe, szyszeczkowate. Kwiaty męskie żółte, długości 2-2,5 cm, umiejscowione na delikatnych odgałęzieniach dolnych gałęzi.
Długości 4-7 cm, brązowe i osadzone na grubych, zgiętych szypułkach. Mają purpurowobrązowe zabarwienie.
Zastosowanie
Roślina ozdobna – chętnie sadzony w parkach i ogrodach na terenie Europy i Ameryki Północnej. Dawniej drewno wykorzystywano w ciesielstwie, jednak obecnie ze względu na niewielkie występowanie użycie drewna podlega ograniczeniom.
